Зикри ҳаррӯза
Зикри ҳаррӯза - Худованди мутаъол мефармояд: «Эй касоне, ки имон овардаед, Худоро зикр кунед, зикри фаровон кунед * ва бо фиреб ва асил Ӯро ситоиш кунед ﴾Ва ончи дар ин ҷо ба таври умум мард нест, балки маънои луғавии мард аст ва зикри зиёд аст ва зикри зиёд аст.Бинобар ин оят,ки дар ёди Худо бештар аст, аз калимаи мунофиқ бегуноҳ аст ва мунофиқон, тавре медонем, дар умқи поёни оташ.Бой ва фақир, дар бемориву саломатӣ, дар ниҳон ва дар ошкор ва дар ҳар сурат
Ҳодисаҳои ҳаррӯза ва ҳар як зикри он
Ёди бедоршавӣ аз хоб
Зикр, ки бояд хоси ҳар мусалмон бошад ва афзалтар аст, ки рӯзамонро бо ёди Худои мутаъол оғоз кунем, зеро хоб бештар ба марг монанд аст, чун ҷони мо дар дасти Худованди мутаъол аст, агар бихоҳад, мефиристад ва агар бихоњад, мегирад ва њадиси зиёде аз Расули Худо (с) ривоят шудааст, ки дар бораи зикрњое, ки дарњол пас аз бедор шудан мегуфтанд.
- Ситоиш аз они Худое, ки пас аз он ки моро бимиронд, зинда кард ва дубора зинда кардан аз они Ӯст. Боре
- Ситоиш Худоро, ки маро дар баданам шифо дод, рӯҳамро барқарор кард ва иҷозат дод, ки як бор зикри Ӯ кунам.
- Ҳеҷ худое ҷуз Худои якто нест, шарике нест, фармонравоӣ аз они Ӯст ва ситоиш аз они Ӯст ва Ӯ бар ҳар коре тавоност. бузург аст ва ҳеҷ қудрату тавоноӣ ҷуз дар Худои баландмартабаи бузург нест. Худовандо маро бубахш. Боре
Ёдоварӣ аз пӯшидани либос
Ислом зикри Худоро дар ҳар ҳолат ва дар ҳар макон ба мо меомӯзад ва аз Расули Худо (с) ривоят шудааст, ки дуъое, ки ҳангоми пӯшидани либос мегуфт ва дуъои дигаре ҳангоми пӯшидан либоси нав.
- Ситоиш Худоро, ки маро ба ин (либос) пӯшонд ва онро ба ман рӯзӣ дод, бе ҳеҷ қудрату қуввати ман».
Агар либос нав бошад, ин дуоро ба ёд оваред:
- Худоё, ҳамду сано бар ту бод.
Хотираи ворид шудан ба ҳаммом
Ҳадисҳои набӣ зиёд буданд, ки дуъоро, ки Паёмбари Худо (с) ҳангоми ворид шудан ба ҳоҷатхона ё ҳаммом дуо мекард, тавзеҳ медиҳанд, зеро ин дуъоро барои ҷилавгирӣ аз шайтон бояд зикр кард.
- Худоё, аз бадӣ ва бадӣ ба Ту паноҳ мебарам
Ва Расули Худо (с) фармуд: (Он чиро, ки миёни чашмони љин ва авратњои банї Одам аст, агар ба њуљра ворид шавад, то ба номи Худо бигўяд). ва парда ба маънои гахвора ё хаммом.
Ёди аз ҳаммом баромадан
Дар бораи дуъои берун шудан аз ҳаммом бархе ҳадисҳо омадаанд ва дар мазмуни дуъо Худоро ситоиш мекунад, ки зарарро аз он дур мекунад.
Чун аз хаммом берун мешуд, мегуфт: «Сипос Худоро, ки хушнудии худро ба ман чашид ва маро дар қудрати худ нигоҳ дошт ва маро аз зарари ӯ ҳифз кард».
Ва низ мегуфт: (бахшандаи ту, ситоиш ба Худое, ки зарари маро дур кард ва маро шифо дод).
Ёди таҳорат
Бисёр одамон ҳангоми таҳорат барои ҳар узв дуъои такрорӣ мекунанд ва ин одат нодуруст аст ва аз Расули Худо (с) ривоят нашудааст.
Расули Худо (с) дар бораи таҳорат ҳеҷ дуъоашро қабул накард, зеро дар вақти таҳорат хомӯш будан беҳтар аст.
Дуъо ваќте ки мусалмон аз хона берун меравад, ўро њифз мекунад ва васваса ва шайтонро аз ў дур медорад, чун аз хона берун шудан мо ба васвасаи зиёд дучор мешавем, аз ин рў, бояд Худоро ёд кунем ва худро ба ту бисупорем ва даъват кунем, ки моро аз њар гуна васваса дурї нигоњ дорад.
- Ба номи Худо таваккул бар Худо кардам, эй Худоё, ба ту паноҳ мебарам, агар гумроҳ шавам ё гумроҳ шавам, ё лағжида ё лағжида бошам, ё ситамкорӣ ё ситам карда шавам, ё бар ман нодонӣ ё нодида гирифтан. »
- Ба номи Худо бар Худо таваккул кардам ва ҳеҷ қудрату тавоноӣ ҷуз бо Худо нест.
- Ба номи Худо на тавоност ва на қудрате ҷуз бо Худо, иншоаллоҳ ман бар Худо таваккал кардам
- Ба номи Худо ба Худо имон овардам, бо Худо хомуш будам, ба Худо таваккал кардам, ҷуз Худо ҳеҷ роҳ ва қудрат нест, ҷуз хайри некиҳо
Яке аз суннатҳои гиромии паёмбарӣ, ки Расули Худо (с) ва асҳобаш (с) мекарданд ва ҳар мусалмон бояд ба онҳо пайравӣ кунад, ин аст, ки ҳангоми ворид шудан ба хона чанд дуъо мегуфт ва салом медод. аҳли хона ва агар хона холӣ бошад, ӯ низ салом медод.
- Худоё, аз ту беҳтари даромад ва беҳтарини баромадро мехоҳам, ки ба номи Худо дохил шудем ва ба номи Худо берун баромадем ва бар Худои яктои Парвардигорамон таваккал кардем, сипас ба аҳли байташ салом диҳем.
- Ва Расули акрам (с) дар хадиси сахех фармудаанд: «Агар шахсе ба хонааш дарояд ва хангоми дохил шудан ва хангоми таом хурдан Худои таъолоро ёд кунад, шайтон мегуяд: Бароятон на хоб аст ва на хуроки шом. Ғизои ӯ Гуфт: Шабу шомро ёфтӣ)
Зикр ҳангоми ворид шудан ба масҷид
Масҷид хонаи Худост, ки дар он бояд одоби Паёмбари Худо (с) ва суннат ва дуъоҳое, ки ҳазрати Расули Худо (с) ва ҳангоми ворид шудан ба масҷид мекард, риоя кунем , чунон ки ҳангоми ворид шудан ба масҷид ин дуъоро зикр мекард:
- Ба Худои бузург ва ба чеҳраи гиромиаш ва ба қудрати қадимии ӯ аз шайтони лаъин паноҳ мебарам, эй Худоё, гуноҳонамро биёмурз ва дарҳои раҳмати Худро ба рӯи ман бикушой.
- Ва агар аз хона берун шавад ва нияти ба масчид рафтанро дошта бошад, ин дуъоро афзалтар медонад (Ба номи Худо ба Худо таваккал мекунам ва кувваю куввае ба чуз бо Худо нест.
Ёдоварӣ ҳангоми баромадан аз хона
Расули Худо (с) зикр кардааст, ки шайтонҳо ҳангоми берун шудан аз масҷид банда ҷамъ мешаванд ва мунтазири он мешаванд, ки бандаро фирефта мекунанд ва ба ӯ васваса мекунанд, бинобар ин моро фармуд, ки ҳангоми баромадан аз масҷид ин дуъоро бигӯем. дари масчид барои боздоштани гирди шайтон:
- Ба номи Худо ва дуруду салом бар Расули Худо.Худоё аз ту хохиш мекунам.Худоё маро аз шайтони лаъин нигах дор.
Ва Расули Худо (с) фармуд: «Агар яке аз шумо аз масљид берун шуданї шавад, аскарони шайтон ба сўи якдигар љамъ меоянд ва љамъ мешаванд, чунон ки занбўрњо бар нидоњояшон љамъ мешаванд.
Зикр пеш аз намоз
Намоз асос аст ва рукни дувуми Ислом пас аз ду шањодат ва баъзе дуъоњоест, ки пеш аз намоз зикр кардан матлуб аст, зеро дуъо боби дигари наздикии банда ба Парвардигораш аст.
- Худо бузург аст, Худои бузург аст, Худои бузург аст, Худои бузург аст, илоҳо нест, Худои бузург аст, Худои бузург аст, ҳамду сано.
- Худоё, маро аз гуноҳонам дур кун, чунон ки миёни машриқу мағриб дур кардаӣ, барои ман аз гуноҳҳоям бо барфу обу жола дур кун.
- Пок аст Худой, покӣ ва ситоиш бар ту ва бузургвор номи ту ва пок аст бобои ту ва ҳеҷ худое ҷуз Ту нест.
- Алҳамдулиллоҳ, ҳамду сано бар Худо, бисёр хуб ва баракат.
- Худо бузург аст, бузург аст ва ҳамду санои Худоро бисёр ва ситоиш Худоро фардо ва идома дорад. Аз шайтон ба Худо паноҳ мебарам: аз васвасаву пичиррос ва пичирроси ӯ.
- Худоё, Парвардигори Ҷабраил, Микоил ва Исрофил, офаринандаи осмонҳову замин, донои ниҳону ошкор, Ту миёни бандагонаш ҳукм кун, то миёни Ту интихоб кунанд. ки бо изни Ту ихтилоф мекунам ва ту ҳар киро бихоҳӣ ба роҳи рост ҳидоят мекунӣ.
- Ман сафарамро ба сўи касе, ки осмонњову заминро мешиканад, мукофот аст ва ман яке аз он ду ширкаткунандаам, пас намозам ва нафси ман ва нафси ман, ин аст, ки фармудам ва мо аз љумлаи Мусулмонон эй Худоё ту подшох хасти , худое ба чуз ту нест пас хамаи гуноххои маро бубахш, ки ба чуз Ту касе гуноххоро намебахшад. Ва маро ба беҳтарин ахлок ҳидоят кун, ҷуз ту касе маро ба беҳтарини онҳо ҳидоят намекунад ва бади онҳоро аз ман бозгардон, ҷуз Ту касе аз бади онҳо рӯй гардонда наметавонад.Инак ту ва Са г.Ту ва ҳама некӣ дар дасти туст ва бадӣ аз они туст, ман ба василаи туст ва бар ту ҳастам, ту муборак ва бартарӣ ҳастӣ, омурзиши ту мехоҳам ва бар ту тавба мекунам.
Эзоҳ: Ин зикрҳо пас аз такбири ифтитоҳ хонда мешаванд ва онҳоро зикри ифтитоҳ мегӯянд.
Ман Гуфта мешавад, ки зону занад
Бисёриҳо дар бораи дуъоҳое, ки дар рукуъ зикр мешаванд, махсусан бо формулаҳои гуногуни дуъои рукуъ дар намоз мепурсанд.Дар суннат баъзе дуъоҳое, ки ба маънои якхелаанд, зикр шудаанд, ки инҳоянд:
- Пок аст Парвардигори ман. Се маротиба ё бештар.
- Пок аст Парвардигори мутаъол ва ҳамду ситоиш Ӯро. се маротиба.
- Пок ва ситоиш Худоро, ки Парвардигори мост, Худоё маро бубахш.
- Пок аст Худои пок, Парвардигори фариштагон ва рӯҳ.
- Шаъну шараф бар тавоно, подшоҳӣ, ифтихор ва бузургӣ.
- Худоё, ба Ту саҷда кардам ва ба Ту имон овардам ва ба Ту таслим шудам, гӯшам, биноам, майнаам, устухонҳоям ва асабҳоям ба Ту таслим шуданд.
Кай гуфта мешавад Бардоштан аз зону
Намоз аз ҳама ибодатест, ки бандаро ба Парвардигораш наздик мекунад, аз ин рӯ дуъо дар он фаровон аст, ки банда дар дасти Худо ва наздиктарин вақт миёни банда ва Парвардигораш аст.
Дуо барои бархостан аз рукуъ:
- Аллоҳ таоло уни ҳамд айтганларни эшитади.
- Эй Парвардигори мо, ҳамду ситоиш бар Ту, ҳамду ситоиши бисёр хайру баракат.
- Худоё ман туро тарбия кардам ва имон овардам ва боло рафтӣ, гӯшам, чашмам, бародарам, бузургиам, асаби ман ва ба хотири рӯҳам.
- Худоё, Парвардигори мо, ситоиш аз они Ту аст, ки осмонҳоро пур мекунад ва заминро ва он чиро, ки миёни онҳост ва он чиро, ки ту бихоҳӣ, пур мекунад. D ва мо ҳама бандагони Ту ҳастем. мухолифат аз он чӣ ато кардаӣ ва бахшанда аз он чӣ манъ кардаӣ ва бобо аз ту суд намебарад.
Дар саҷда чӣ гуфта мешавад?
Ривоят шудааст, ки Расули Худо (с) дар саҷда се бор мегуфт: «Пубҳи Парвардигори ман, ки пок аст» ва ин машҳуртарин зикр аст, ки дар саҷда гуфта мешавад. , ва мумкин аст, ки каломи ўро илова кунем ва ба он ситоиш гӯем, пас мегӯем: Пок аст Парвардигори ман, ки бузург аст ва ба ситоиши ӯ.
Аз ҷумлаи дигар дуъоҳо низ (Пок аст Парвардигори ман, ва ҳамду ситоиш аз они Ӯ, пок аст Худои Пок, Парвардигори фариштагон ва рӯҳ).
- Худоё, барои Ту саҷда кардам ва ба Ту имон овардам ва дар баробари Ту таслим шудам ва рӯи ман саҷда кардам ба сӯи он Худое, ки онро биёфарид ва онро сурат бахшид ва гӯшу бинояшро кушод, бузург аст Худои поку беҳтарин.
- Пок ва ситоиш Худоро, ки Парвардигори мост, Худоё маро бубахш.
- Пок аст Худои Мутаъол, мулку сарбаланду бузург.
- Худоё, ҳама гуноҳҳои маро биёмурз, хоҳ аниқу ночиз, хоҳ аввалу охираш, ҳам ошкору ниҳонаш.
Миёни ду саҷда чӣ гуфта мешавад?
Яке аз адаб ва суннати Паёмбар (с) ин буд, ки дар миёни ду саҷда ба қадри саҷда нишаст ва ба дуъои зерин нидо мекард (Парвардигоро, маро бубахш, Парвардигоро, маро бубахш, эй Худоё. маро бубахш ва маро ато кун ва ёриам кун,
Он чи дар дуъои Қунут гуфта мешавад
Дуъои Қунут дуъо аз суннати гиромии набӣ аст, ки дар ҳама намозҳо дар вақти мусибат ва мусибат хонда мешавад ва беҳтарини онҳо дар намозҳои бомдод ва шом аст ва бисёре аз уламо ин дуъоро баъд аз истодан аз рукуъ донистаанд. , на танҳо агар пеш аз рукӯъ зикр шавад, балки аввалинаш беҳтар аст.
Худоё, маро дар зумраи касоне, ки ҳидоят кардаӣ, ҳидоят кун, маро аз онон, ки афв кардаӣ, шифо бахш ва маро дар миёни онҳо нигаҳбонӣ кун ва дар он чӣ додаӣ маро баракат деҳ ва аз шарри он чӣ худат нигаҳ дор муќаррар кардаї, ки њукм медињї ва њалок намешавї, зеро он ки дар васоят аст, хор намешавад, Парвардигори мо бузург аст ва пок аст.
Худоё, ба хушнудии Ту аз ғазаби Ту паноҳ мебарам ва ба бахшиш аз азобат паноҳ мебарам ва аз Ту ба ту паноҳ мебарам ва ситоиши Туро ҳисоб карда наметавонам, Ту ҳамон гунае ҳастӣ, ки Худро ситоиш кардаӣ.
Худоё, моро ибодат мекунанд ва барои ту намоз мехонанд ва тасбеҳ гӯӣ ва аз ту меҷӯем ва хаста мешавем, умеди раҳмати ту ҳастем ва аз азоби ту метарсем, азоби ту бо кофирон баста аст Худоё, ёрӣ мехоҳем. аз ту омурзиш мехоҳем ва омурзиш хоҳем шуд,
Худоё, аз мо бипазир, ки Ту шунавову доност ва тавбаи моро бипазир, ки Ту омурзандаву меҳрубонӣ. Аллоҳ таоло пайғамбаримиз Муҳаммадга ва у зотнинг оиласи ва у зотга салавот берсин.
Пас аз ҳар намоз зикр
Намоз рукн ва пояи дин аст ва бандаро ба Парвардигораш наздик мекунад ва он як монологи байни банда ва Парвардигораш аст, бинобар ин банда набояд шитоб кунад, ки пас аз анҷоми намоз дарҳол бархезад ва дар намоз бимонад. макони намоз ва даъвати баъзе дуъо ва зикр ва ин яке аз суннатҳои нубувват аст, ки бисёриҳо тарк кардаанд, зеро дар ҳоле ки дар дасти Парвардигораш аст, ҳар чӣ бихоҳад, намоз бигузорад.
- Се бор аз Худо омурзиш мехохам.
- Худоё, Ту Саломатӣ ва аз ҷониби туст Саломатӣ ба ту, эй Соҳиби аззамат.
- Ҳеҷ худое ҷуз Худои якто нест, шарике надорад, фармонравоии Ӯст ва ситоиш аз они Ӯст ва Ӯ бар ҳар коре тавоност.
- Худоё, бар он чӣ ато кардаӣ, ҳеҷ эътирозе нест ва бар он чизеро, ки боздоштӣ, бахшандае нест ва ҷидду ҷаҳд аз Ту суд намекунад.
- На қудрат ва на қудрат ҷуз бо Худо, ҳеҷ худое ҷуз Худо нест ва мо ҷуз Ӯро намепарастем.
- Ҳеҷ худое ҷуз Аллоҳ нест ва дин дар назди Ӯ пок аст, ҳарчанд кофирон аз он нописанданд.
- Пок аст Худо, сию се бор
Ёди рӯзадорӣ
Рӯзадории моҳи Рамазон рукни чаҳоруми дини Ислом аст, зеро рӯзҳои зиёди нафл рӯза дорад ва Худованди мутаъол ибодати рӯзадорро гиромӣ дорад, ки ба даъваташ иҷобат кунад ва дар давоми рӯз дар парасторияш бошад ва баъзе дуъоҳое ҳастанд, ки Дар суннати Паёмбар (с) зикр шудааст ва рӯзадор метавонад барои субҳонааш дар даъвати ӯ дуо кунад, вақти субҳона ҷоиз аст.
- Ташнагї рафт, рагњо рафъ шуд ва савоб собит шуд, иншоаллоњ.
- Худоё, барои ту рӯза гирифтам ва бо ризқи ту ифтор кардам.
- Сипос Худоеро, ки маро ёри кард, пас рӯза гирифтам ва рӯзӣ додам ва ифтор кардам.
- Худоё, барои Ту рӯза гирифтем ва барои рӯзии Ту ифтор кардем, пас аз мо қабул кун, ки Ту шунавову доност
Дуо пеш аз хӯрок хӯрдан
Ғизо ризқу рӯзии Худованд барои мо ва яке аз неъматҳои Ӯст, ки бояд пеш аз ва баъд аз ҳар таъоме, ки Паёмбари Худо (с) пеш аз хӯрдани таом мегуфтанд, шукр гӯем.
Ва он њазрат (с) фармуд: «Њар кї ба Худо таъом дињад, бигўяд: Худо моро дар он баракат дод ва моро ба хайре аз худаш таом дод ва њар ки ўро ба сўи Худо бифармояд, барои Худо. Худоё».
Аз ҷумлаи суннатҳои нубувват, ки мо бояд ба он шавқ дошта бошем, то он неъматҳое, ки Худованд ба мо бо шукргузорӣ ато кардааст ва муртад аз ӯ (с) ин буд, ки мегуфт: «Сипос Худоро, ки ғизо медиҳад. Инро ба ман дод ва бе ҳеҷ қудрат ва қудрати ман ба ман дод).
Ва дар ривояти дигар фармуд: «Сипос Худоро, ҳамду ситоиши бисёр нек ва муборак, на [кифоя аст] ва на амонат ва на аз ҷониби Парвардигори мо».
Дуои сафар кӯтоҳ аст
Сафар ва ғарибӣ бо вуҷуди сахтӣ ва талхии худ барои бисёре аз мардум парвоз мекунад, ҳамчунон ки Паёмбар (с) онро азобе барои инсон тавсиф кардааст, зеро сафар ӯро аз хонавода ва кишвараш дур мекунад, аз ин рӯ бояд амонат туро ба сӯи Худо ва онҳоро дар паноҳаш қарор деҳ.
- Худо бузург аст, Худо бузург аст, Пок аст он касе, ки инро дар ихтиёри мо қарор дод ва мо ба Ӯ мубтало набудем ва мо ба сӯи Парвардигорамон бозмегардем, Худоё, дар ин сафари некӯ ва парҳезгорӣ аз ту мепурсем ва аз корҳое, ки аз он хушнуд ҳастед.
- Худоё, ин сафарамонро бар мо осон бигардон ва пас аз он бар мо осон бигардон, Худоё, дар сафар ҳамнишин ҳастӣ ва дар хонадон.
Вақте ки гирьяи харро мешунавӣ, чӣ мегӯӣ?
Дар ин мавзўъ дуъо зиёд нест, вале Расули Худо (с) ба мо тавсия кардааст, ки дар ваќти шунидани гирьяи хар аз шайтони лаъин панох бигирем, зеро љинро мебинад.
Расули Худо (с) фармудаанд: «Агар дар канори домен шунидед, Худоро аз фазли ӯ бихоҳ, ки шоҳеро дидаанд ва агар адолати сурхро бишнавӣ. он гоҳ хоҳанд буд».
Вақте ки шумо аккоси сагро мешунавед, чӣ бояд гуфт
Шаб вақти паҳншавии шайтонҳост, аз ин рӯ Расули Худо (с) моро амр фармудааст, ки бо шунидани аккоси сагҳо ва гирьяи харҳо аз шайтони лаъин паноҳ биҷӯем. инчунин тавсия дода мешавад, ки ин корро дар давоми рӯз анҷом диҳед.
Расули Худо (с) фармуд: «Агар шабҳо аккоси сагҳо ва гирьяи харҳоро бишнавед, аз онҳо паноҳ бибаред, зеро онҳо чизеро мебинанд, ки шумо намебинед».
Дуои бод
Шамолҳо аз зуҳуроте ҳастанд, ки тартиботи заминро нигоҳ медоранд, аммо агар Худо мехост онҳоро бо азоб бифиристад, чунон ки аз Паёмбари Худо (с) ривоят шудааст, ки агар дид бодхо метарсиду зону зада ба Худо дуо мекард ва мегуфт: «Чаро натарсам, гумон мекунанд, ки борон ва хайр аст.
- Худоё, аз ту хайри он ва хайри он чи барои он фиристода шуда, металабам ва аз шарри он ва шарри он чи барои он фиристода шуда, ба ту паноҳ мебарам.
Дуои борон
Борон хуб аст, ки ба замин фуруд меояд, онро обёрӣ мекунад, киштзор мекунад, одамон ва ҳайвонотро об медиҳад, аз ин рӯ мо бояд барои ин неъмат Худоро шукр гӯем ва дуо кунем, ки хайрашро ба мо ато кунад ва моро аз шарри он нигоҳ дорад, чунон ки дуъо дар вақти борони шадид матлуб аст.
- Худоё, борони судбахш, Худоё, борони муборак, Худоё, моро ба хашми худ накуш ва моро ба азоби худ ҳалок макун ва моро пеш аз он шифо бахш, эй Худоё, ман аз ту хайри онро мехоҳам ва хайри он чи дар он аст ва хайри он чи бо он фиристода шудааст ва аз шарри он ва шарри он чи дар он аст ва шарри он чи бо он фиристода шудааст, ба ту панох мебарам." борон шукри Худо ва раҳмати Ӯст.
Дуои бемор
Зиёрати бемор аз суннатҳои нубувват аст, ки инсон савоби онро дорад ва матлуб аст, ки ҳангоми аёдат ба ӯ дуъо кунад, то шифои ҳарчӣ зудтар шавад ва Худованд гуноҳҳояшро каффорат мекунад ва дар тарозуи аъмоли некаш қарор медиҳад.
- Расули Худо (с) фармуд: (Ба номи Худо се бор ва ҳафт бор бигӯ: Паноҳ мебарам ба Худо ва қудрати ӯ аз шарри он чӣ меёбам ва метарсам).
- (Рав, эй Парвардигори мардум, шифо бидеҳ, ки ту шифобахш ҳастӣ, дармоне ҷуз шифои ту нест, дармоне, ки ҳеҷ бемори нагузорад).
- (Ба номи Худое, ки ба исми Ӯ ҳеҷ чиз дар замину осмон зиёне надорад ва Ӯ шунавову доност) се бор.
- (Иншоаллох, покиза хеч боке нест).
- (Эй Худоё, баданамро шифо деҳ, Худоё, гӯшамро шифо деҳ, Худоё, чашмони маро шифо деҳ
Намози атса кардан
Яке аз одатҳо ва суннатҳои таркшудаи Паёмбар (с) ин буд, ки ҳангоме ки Худои таъолоро ситоиш мекард, ҳангоми атса задан шодӣ мекард.
Аз Абуњурайра (р) ривоят аст, ки паёмбар (с) фармуданд: «Агар яке аз шумо атса кашад, бигўяд: Худоро њамду сано ва бигўяд: «Алҳамдулиллоҳ». ба Худо.Ё ёри ў: Худо бар ту рањмат кунад, пас агар ба ў бигўяд: Худо бар ту рањмат кунад, пас бигўяд: Худо туро њидоят кунад ва рўятро рост кунад.
Дуои таъзия
Марг яке аз бузургтарин балоҳое аст, ки бо ҳар инсон рӯбарӯ мешавад ва миёни наздикон ва хонавода ҷудо мекунад, аз ин рӯ Худованд ба мо амр кардааст, ки сабр кунем ва ҷойгоҳаш дар биҳишт бошад ва мо бояд ба аҳли байти марҳум тасаллӣ диҳем ва аз сабру тасалло дуо кунем. барои онҳо.
- Мо аз они Аллохем ва ба суи у бозмегардем.Худованд рахмату магфираташ кунад гунохашро биёмурз ва ба бехтарин кораш подошаш бидих.
- Ман аз он чи ки бо ту шуд, ғамгин шудам, пас ноумед нашавед ва Худо дуоҳои шуморо мешунавад. Худованд савобатон гардонад, тасаллият бидиҳад ва маргатонро биёмурз.
зикри ҳаррӯза (Намози бомдод ва шом)
Ва барои бештар Зикрҳои шомгоҳӣ аз Қуръони карим ва суннати паёмбар инҷоро клик кунед
- Худоё, шомгоҳон бар Ту гувоҳӣ медиҳам ва бар аҳли арш ва фариштагон ва тамоми махлуқот гувоҳӣ медиҳам, ки Ту Худои якто ҳастӣ. шарик.ва Мухаммад банда ва расули туст.Хар ки бигуяд Худованд уро аз дузах озод мекунад.Чор бор дар зикри шом гуфта мешавад.
- «Эй Парвардигори ман, ту Парвардигори ман ҳастӣ, ҳеҷ худое ҷуз Ту нест, маро офаридӣ ва ман бандаи Ту ҳастам ва ба аҳди ту ва ба ваъдаи ту то ҳадди имкон вафо мекунам, аз шарри он чӣ ман ба ту паноҳ мебарам. кардаанд. Зеро касе ҷуз ту гуноҳонро намебахшад.» Гуфт: «Ҳар кас, ки онро рӯзона бигӯяд ва дар он рӯз пеш аз шом бимирад, аз аҳли биҳишт аст ва ҳар ки дар шаб бо дар он яқин аст, сипас пеш аз фаромадани субҳ мемирад ва аз аҳли биҳишт аст». Бухорий ривоят қилган.
- «Агар яке аз шумо саҳар бархост, бигӯяд: «Худоё, мо бо туст будем ва бо ту шомем ва бо ту зиндаем ва бо ту мемирем ва бо ту мемирем ва қиёмат назди туст».
- Агар шом фаро расад, бигуяд: «Худоё, бо ту шом шудем ва бо ту шудем ва бо ту зиндаем ва бо ту мемирем ва тақдир ба сӯи туст». Дуруст; Термизий ривоят қилган.
- «Мо (шаб) бар фитрати Ислом, каломи садоқат, дини паёмбарамон Муҳаммад (с) ва имони падарамон Иброҳим, Ҳанифи мусулмон ва у аз мушрикон набуд». Дуруст; Аҳмад ривоят қилган.
- Худоё ман аз ту офияти дунёву охиратро мехохам.Худовандо ман аз ту омурзиш ва саломати дар дини худ ва дунё ва ахли ман ва молу мулки ман мехохам.Абу Довуд гуфт: Вакиъ гуфт: Ин маънои гирифтанро дорад; Дуруст; Абу Довуд ривоят қилган.
- Се бор Худоё, баданамро шифо деҳ, Худоё, гӯшамро шифо деҳ, эй Худоё, чашмонамро шифо деҳ, ҳеҷ худое ҷуз ту нест.
- «Худоё, аз куфр ва фақир ба ту паноҳ мебарам, Худоё, аз азоби қабр ба ту паноҳ мебарам, ки ҳеҷ маъбуде ҷуз Ту нест», се бор; Хасан; Аҳмад ривоят қилган.
- Мо шудем ва шудем (шаб ва шом) мулк аз они Худост ва ситоиш аз они Худост, ки ҳеҷ маъбуде ҷуз Худои якто нест, ӯ шарике нест, мулк аз они Ӯст ва ситоиш аз они Ӯст ва Ӯ тавоност Ҳар чизе.. Бадии имрӯз (имшаб) ва шарри он чи баъд аз он аст.Парвардигоро, аз танбалӣ ва пирии бад ба ту паноҳ мебарам.Парвардигоро, аз азоби оташ ва азоби қабр». Муслим ривоят кардааст.
- «Эй Парвардигори офаринандаи осмонҳову замин, донои ниҳону ошкор, Парвардигори ҳар чизест, ки шоҳидӣ медиҳам, ки ҳеҷ худое ҷуз Ту нест, аз шарри нафси худ ба Ту паноҳ мебарам, ва бадии шайтон ва доми вай ва ман ба зиёни худам коре кунам ё онро ба мусалмоне бирасонам». Дуруст; Термизий ривоят қилган.
- «Раббим Аллоҳга, диним Исломга ва Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламга пайғамбаримга розиман». Хасан; Термизий ривоят қилган.
- «Эй зинда, эй Парвардигор, ба раҳмати Ту ёрӣ металабам ва ҳама корамро бароям ислоҳ мекунам ва маро то як мижа задан ба ҳоли худ нагузор»; Хасан; Ҳоким ривоят қилган.
- «Ло маъбуде ҷуз Худои якто ва шарике нест, фармонравоӣ аз они Ӯст ва ситоиш аз они Ӯст ва Ӯ бар ҳар коре тавоност» сад бор... Ҳар ки дар як рӯз сад бор бигӯяд. баробари даҳ банда дошта бошад ва сад амали нек бар ӯ сабт шавад ва сад кори бад аз ӯ маҳв шавад, дар он рӯз то шом аз шайтон паноҳ дорад ва ҳеҷ кас беҳтар аз он чӣ дорад, чизе наовардааст. овардааст, магар касе, ки аз ин зиёдтар кардааст». Бухорий ва Муслим.
- «Пок аст Худои якто ва ситоиши Ӯ ба шумори офаридаҳои Ӯ, хушнудии нафс, вазни арш ва ризқи каломи Ӯст» се бор; Муслим ривоят кардааст.
- ﴿ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ Бузург (Бақара: 255).
Сара Аҳмад3 сол пеш
شكرا جزيلا